صبر واژه ای ستودنی و با ارزش است. چرا که معنایی ارزشمند دارد و برخورداری از این نعمت، راههای دشوار را هموار می سازد. صبور بودن را می توان یکی از راههای به آرامش رسیدن و دوست داشتن خویشتن نامید. افراد صبور بیش از سایرین مورد پذیرش هستند. تحمل، به گونه ای فزاینده، می تواند خسته کننده باشد.

آنچه مشخص است اینکه زندگی هر انسانی مملو از بالا و پائین ها، تلخی ها و شیرینی هایی است که نیاز به صبوری دارد و اگر صبر نباشد، احساس سرخوردگی، آزرده خاطری و ناراحتی ایجاد می شود.

قدرت صبر و تحمل به آرامش بیشتر در زندگی منجر می شود. هرچند آرامش باید درون هر کسی وجود داشته باشد و این آرامش درونی است که به فرد کمک می کند تا قدرت تحمل بیشتری داشته باشد. چرا که طی کردن زندگی بدون صبر و تحمل ممکن نیست. وقتی تحمل شما افزایش یابد، قلب شما حتی به روی آنچه که دوست ندارید، گشوده می شود.

موقعیت های ناخوشایند ممکن است در زندگی شما زیاد باشند. مثلا زمانی که در ترافیک هستید و یا برنامه ریزی سفر شما به هم خورده و یا فرزند شما ناگهان مریض می شود، همه اینها شرایطی است که ممکن است برای هر کسی پیش بیاید و اگر این موقعیتها با صبوری همراه باشند، به شما کمک می کنند تا بهتر و راحت تر سپری شوند.

مزیت دیگری که صبور بودن دارد این است که موجب می شود تا دیگران را بی گناه ببینید. مثلا تماشای عملکرد کودکان اگر با صبر همراه باشد موجب می شود تا هر لحظه بیشتر به این موضوع فکر کنید که کودکان چقدر بی گناه و معصومند. این نوع نگرش زمانی به وجود می آید که مشغول تماشای اذیت ها و مزاحمت های کودکتان هستید. بهتر است اینطور فکر کنیم که با صبور بودن می توان زیبایی های بیشتری را تماشا کرد و از زندگی بهره بیشتری برد.

صبور بودن یک کیفیت قلبی است که می تواند با تمرین کردن تولید شود. برای تمرین هنر صبر،  یک دوره زمانی در مغزتان تعیین کنید. در واقع زندگی یک کلاس درس است و دوره ی تحصیلی آن صبور بودن است. ¹

به هر حال بهتر است از خودتان شروع کنید تا به طور تدریجی متوجه شوید که ظرفیت شما هم برای صبوری کردن، بالاست.

صبر، کیفیت خاصی دارد که موفقیت می تواند عاملی برای تقویت آن باشد. احتمالا تمرین صبر برای آن دسته از افرادی که صاحب فرزندی شده اند، راحت تر است. چرا که در این موقعیت، احتمالات بیشتری برای تمرین هنر صبر به وجود می آید. مثلا در برابر سوالات بی حد و حساب یک کودک سه ساله، باید صبوری کرد و البته برای بازیها و شیطنتهای او هم همین طور.

آنچه مهم است اینکه مسائل کوچک را در زندگی با نگاه ذره بینی بررسی نکنید و سطح تحمل خود را بالا ببرید و بدانید که صبور بودن موجب تغییر نگرش شما در زندگی می شود

به خاطر داشته باشید که می توان به راحتی با یک مشکل کوچک معامله کرد. به شرط اینکه چاشنی صبر و تحمل وجود داشته باشد.چه بسا که این سناریو بدون صبر و تحمل، به اضطرار، استرس و فریاد کشیدن هایی تبدیل شود که اصلا ارزش ندارد.

آنچه مهم است اینکه مسائل کوچک را در زندگی با نگاه ذره بینی بررسی نکنید و سطح تحمل خود را بالا ببرید و بدانید که صبور بودن موجب تغییر نگرش شما در زندگی می شود. با صبوری کردن می توان وقایع زندگی را به سمت خوشایندی هدایت کرد. با صبر کردن موفق خواهید شد تا موقعیت های ناخوشایند و تنش زا را از خود دور کنید. با صبور بودن، یک انسان ساخته می شود و شخصیت او صیقل داده می شود و چنین فردی در لحظه به لحظه زندگی اش، رشد و کمال یابی را در پیش رو دارد. پس تمرین کنید صبور بودن را.

پی‌نوشت:

1- برگرفته از کتاب "در زندگی سخت نگیرید" نوشته ریچارد کارلسون

 بخش خانواده ایرانی تبیان

تقویت شخصیت فرزند به این نیاز دارد که شما بین برخوردهای ویرانگر و برخوردهای سازنده تفاوت قائل شوید. برخوردهای منفی و مخرب شامل کتک زدن و فریاد کشیدن است. اگرچه این روش ها کمک می کنند تا فرزند شما کمی به خود آید ولی اعتماد به نفس او را از میان می برد.

اگر بتوان اعتماد به نفس را به تایر اتومبیل تشبیه کرد، داد زدن بر سر کودک یا کتک زدن او سبب خالی شدن هوای داخل تایر می شود. اگر شما همواره عنان اختیار خود را از دست بدهید و بر سر او فریاد بکشید، حتی اگر او را کتک هم نزنید، احساس همکاری و یا داشتن انگیزه در او به وجود نخواهد آمد.

وقتی آدمی خشمگین می شود ممکن است احساس مسئولیت بیشتری بکند اما بخشش کم کم احساس قدرت بیشتری را القاء می کند. وقتی کسی را می بخشید قدرت صلاح دید شما احیاء می شود. مهم نیست که فرد لایق بخشش باشد، شما سزاوار رهایی هستید.دلیل دیگری که ممکن است ما را از بخشش باز دارد می تواند احساسی چون ضعف باشد. بعضی ها فکر می کنند بخشیدن یعنی این که آنها اشتباه کرده اند و حق با دیگری است. بخشش فقط بیرون کشیدن خنجر از شکم تان است. بخشش همانقدر که برای جسم خوب است برای روان نیز گوارا و خوب می باشد. زنده کردن و زنده نگه داشتن جراحات گذشته برای سلامتی ضرر دارد. ثابت شده است که حتی یادآوری ساده یک واقعه که باعث خشمگین شدن فرد می شود برای قلب استرس آور است. ابتدا احساس های منفی همچون خشم و غمگینی و خجالت را تحمل می کنید، بعد سعی می کنید از آنچه اتفاق افتاده  سر در بیاورید یا به بررسی تسکین این پیشامدها می پردازید. بعضی افراد ممکن است هیچ وقت به مراحل نهایی بخشش دست پیدا نکنند.

امتیاز کاربران

وابستگی در علم روان‌شناسی واژه بدی نیست، زیرا همه به هم وابسته هستند؛ مادر به فرزند، زن و شوهر و گاهی دو دوست به هم وابسته‌اند، اما زمانی که این وابستگی به جایی می‌رسد که افراد نیاز دارند فرد دیگری را بشدت به خود وابسته نگه دارند و به مرور این موضوع دوجانبه می‌شود، وابستگی، یک اختلال شخصیتی خواهد بود. وقتی که این آقا یا خانم وابسته می‌خواهند تشکیل خانواده دهند موضوع وخیم‌تر می‌شود.

هیچ‌ یک از ما انسان ها حق اطاعت از کسی که به نافرمانی خداوند؛ فرمان دهد را نداریم چرا که بنابر فرمایش امام علی علیه السلام: «لَا طَاعَةَ لِمَخْلُوقٍ فِی مَعْصِیَةِ الْخَالِق[1]؛ هیچ اطاعتى از مخلوق، در نافرمانى پروردگار روا نیست»
ضمن اینکه چنین اطاعتی، نوعی شرْک به خداوند است و شرْک به خداوند گناهی بزرگ و نابخشودنی است چرا که قرآن کریم می‌فرماید: « ... إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ؛ [لقمان/ 13]... به راستى شرک ستمى بزرگ است.» و همچنین می‌فرماید:‌ «إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَن یَشَاء وَمَن یُشْرِکْ بِاللّهِ فَقَدِ افْتَرَى إِثْمًا عَظِیمًا [نساء/ 48]؛ مسلّماً خدا، این را که به او شرک ورزیده شود نمى‏بخشاید و غیر از آن را براى هر که بخواهد مى‏بخشاید، و هر کس به خدا شرک ورزد، به یقین گناهى بزرگ بربافته است.»