روزهای اول آشنایی برای بسیاری از همسران ، سرشار از لحظات گرم و به یاد ماندنی است. روزهایی که انتظار کشیدن برای باهم بودن بسیارلذت بخش است و زن وشوهر گمان می کنند ، عشقشان هرگز پایان نخواهد گرفت.
حرف ها قشنگ است و آرزوها رویایی . هر چقدر هم که منطقی انتخاب کرده باشید باز هم با شروع باهم بودن و محرمیت ، اوج احساسات طرفین روز های شیرینی را می سازد که هرچند با « زیر یک سقف » رفتن کم کم مشکلات و اختلاف نظرها نمایان می شود اما به دلیل جاذبه ی خاصی که همسران برای هم دارند ، این اختلافات تحت الشعاع قرار می گیرد.

قبلنا وضع فرق می کرد. همه چی فرق می کرد. آدم ها این قدر روشون زیاد نبود. به خودشون اجازه نمی دادن هر چیزی رو به زبون بیارن. الان طوری شده تا از یه چیزی بدشون میاد میگن. نه ملاحظه ای، نه چیزی. بعد اسمش رو هم میذارن روراستی. دل طرف مقابلشون رو میشکونن می گن من با تو صادقم.
به این جا که رسید، دکتر که فقط به حرف های مراجعه کننده ش گوش می داد خودکارش رو برداشت و شروع به نوشتن کرد. پرسید:
مگه شما صادق نیستید؟ مگه شما همه چی رو به همسرتون نمی گید؟

دقت کنید
قرار است یک عمر با هم زندگی کنید، پس به رفتار و گفتار همدیگر دقت کنید نه اینکه حواستان به گل قالی و مارک تلویزیون و پرده های قشنگ اتاق باشد. مثلا موقع حرف زدن توجه کنید ببینید که طرف مقابلتان می تواند چهارتا جمله درست و حسابی بگوید؟ اگر نه که کلا بی خیال شوید.

طولانی شدن دوران عقد در کنار همه خطراتی که دارد، یک زنگ خطر خیلی ویژه را برای زوج های جوان به صدا در می آورد. شما فکر می کنید نسبت به یکدیگر سرد شده اید و همین عامل قهر و آشتی های پی در پی می شود.
مشاوران ازدواج می گویند بهترین طول مدت دوران عقد شش ماه تا یک سال است. فلسفه دوران عقد آشنایی بیشتر زوجین با یکدیگر و رسیدن به این قطعیت است که: "ما می خواهیم با هم زندگی کنیم." دوران عقد به دلیل یک جا زندگی نکردن زوجین، نداشتن حریم خصوصی و رفت و آمدهای همیشگی، دورانی پر از فشار روانی و تنش است. هرچه این دوره طولانی تر شود فشارهای خانواده ها و امکان ایجاد اختلاف و بحث و مشاجره بیشتر می شود. به طور معمول 3 سال برای دوره عقد زمان زیادی است.

یکی از آسیب هایی که می تواند زندگی زناشویی را مورد تهدید قرار دهد مقایسه همسران است. مقایسه کردن هر کس با دیگران کار درستی نیست و کسی که بدین امر مبادرت می نماید، به یک نکته اساسی توجه نکرده و آن توجه به اصل تفاوت های فردی است. باید به خاطر داشت که قر آن نیز به امر متفاوت بودن انسان ها توجه داشت و در مقام بیان آن می فرماید: وقد خلقکم اطوارا (سوره نوح، آیه ۱۴) به تحقیق شما را گونه گون متفاوت آفریدیم.